woensdag 25 mei 2016

"Oh, Blubber Bubbels!"






"Oh, Blubber Bubbels!" (Ha, probeer dat maar eens boos te zeggen!)

Ik heb soms last van "Blubber Bubbels...."
"Blubber Bubbels" in mijn hoofd! Het zijn van die lekkere grote bubbels die zo fantastisch spetterend uit elkaar kunnen "spatten" en wanneer dat gebeurt kun je het beste even bukken!   Het geeft nog al een rommeltje en het opruimen ervan? Poeh, dat kost behoorlijk wat tijd! ;)

"Blubber Bubbels", we hebben ze allemaal... het zijn die kritische opmerkingen die we naar onszelf maken, opmerkingen die bol staan van de "blubber" en ons niets meer dan rommel geven.
Nog niet zo gek lang geleden zat mijn hoofd er vol mee. Ik had werkelijk constant commentaar op mezelf, bij alles wat ik deed óf juist niet deed. Het leek wel of het altijd beter, sneller, mooier of slimmer kon.
Ik vergeleek mijzelf regelmatig met anderen en had altijd het gevoel dat zij zoveel beter waren of zoveel meer wisten dan ik. Het commentaar in mijn hoofd ging de hele dag door, bij alles wat ik deed, het voelde nooit goed genoeg. Ik voelde mij nooit goed genoeg, voor wie of wat dan ook, het kon altijd beter.....

All healing starts with beginning to accept yourself, 
and love yourself, even your flaws 
 - Bryant MCGill -

Ik ben blubber gaan ruimen op de dag dat ik besefte dat ik me niet langer bezig wilde houden met "overleven" maar dat ik het leven wilde gaan LEVEN!
Er moest iets gaan veranderen... IK moest gaan veranderen!
Het was best even pittig om te beseffen dat ik zelf aan de slag moest. In mijn strijd tegen mijn angsten hoopte ik altijd dat er een simpele manier was om er van af te komen. Dat het net zo snel weer weg zou gaan, als dat het was gekomen. En als een ander het voor mij op kon lossen, zou dat nog fijner zijn. Te beseffen dat ik mezelf met mijn "Blubber Bubbels" al mijn kracht ontnam deed wel even zeer, maar schudde mij tegelijkertijd ook wakker!

Ik ben mezelf af gaan vragen waarom ik het zo moeilijk vond om de controle los te laten, waarom ik zo kritisch was naar mezelf en waarom alles toch zo vreselijk perfect moest zijn.
Het werd me al snel duidelijk dat ik ik geen fouten wilde maken omdat ik veel te bang was dat ik mezelf voor schut zou zetten, wat zou een ander daar dan wel niet van denken? Ik ontwikkelde angst voor de mening van een ander. Voor mij persoonlijk is dit al vroeg in mijn jeugd ontstaan, ik heb me altijd aangepast met het idee dat de kans dan het grootste was om er bij te horen, dat ze me dan wel aardig zouden vinden. Ik ben hierin compleet aan mezelf voorbij gegaan en mezelf het gevoel gegeven dat het er niet zo toe deed wat ik wilde, wat ik voelde of wat ik nodig had.
Wanneer je systematisch, dag in dag uit, jezelf laat geloven dat je vooral een ander moet plezieren, lief moet zijn voor een ander, dan veeg je, wie jij bent langzaam uit.

Jezelf lief vinden..... Hoe dan?!

Groot nieuws! Jezelf lief vinden kun je leren!! (Hoera!)

Het is in eerste instantie belangrijk dat je jezelf vergeeft. Vergeef jezelf voor de fouten die je hebt gemaakt. Vergeef jezelf dat je altijd zo streng bent geweest voor jezelf. Vergeef jezelf voor de gevoelens die je hebt genegeerd. Vergeef jezelf dat je aan jezelf  voorbij gelopen bent. Vergeef jezelf voor alle "Blubber Bubbels" in je hoofd, alle kritiek die je naar jezelf hebt geuit. En blijf jezelf vergeven, keer op keer!

Tot op dit moment wist je niet beter, maar vanaf NU zal het anders worden. Gun jezelf deze kans!

Na vergeving is acceptatie mogelijk. Accepteren wie je bent, op dit moment, met alles wat daar bij hoort. Jij bent wie je bent! Het is zo fijn als je dat kunt accepteren en zo'n grote stap naar liefde voor jezelf. Je mag die strijdbijl neerleggen, staak het gevecht met jezelf, geef je over!
Misschien denk je wel van 'Ja, lekker makkelijk gezegd... maar ik ben gewoon niet tevreden met mezelf. Niet met hoe ik er uit zie of met hoe ik doe... etc.'
Je hebt gelijk, het zeggen is inderdaad makkelijker dan het doen... maar zeg nu zelf, hoever heeft de strijd je nu gebracht? Welke veranderingen heb je voor elkaar gekregen? Heb je de strijd al een keer gewonnen? Hoe gelukkig ben je nu?
Accepteren wie je -op dit moment- bent, wil niet zeggen dat je ook zo moet blijven. Accepteren helpt je om je ware ik langzaam weer te laten groeien, het geeft je ruimte om al je energie op verandering te richten en van daaruit weer verder te gaan.

Jezelf vergeven, jezelf accepteren is de weg naar houden van jezelf. Je mag gaan beseffen dat je er toe doet, dat je deze liefde waard bent. Jouw geluk is niet afhankelijk van de mening van anderen, jouw geluk ligt in jezelf. Gun jezelf dit geluk!
Ik hoor wel eens zeggen 'van jezelf houden is egoïstisch', iets waarin ik vroeger ook heb geloofd. Maar hoe kunnen we oprecht en vol compassie van een ander houden, als we niet eerst leren van ons zelf te houden? Je moet immers eerst iets "bezitten" voor je het kunt delen.
Omarm jezelf, word de beste vrienden met jezelf. Je zal altijd met jezelf zijn, dan kun je er ook maar beter voor zorgen dat je een liefde en respectvolle relatie met jezelf hebt!

Van jezelf houden is niet zo zeer iedere ochtend voor de spiegel gaan staan en zeggen 'Ik hou van je', al is daar natuurlijk niets mis mee. Van jezelf houden is vooral jezelf met respect behandelen. Zorg goed voor jezelf, praat lief tegen jezelf, kies voor jezelf, vergeef jezelf als je fouten maakt. Behandel jezelf in alles wat je doet met liefde. Ontdek en koester wat jou gelukkig maakt. Maak keuzes op basis van jouw eigen wil, niet om een ander er mee te plezieren. Natuurlijk is er niets mis mee om zo nu en dan iets voor een ander te doen, maar doe het dan met liefde, gewoon omdat je het wil doen. Wanneer jij steeds meer vanuit liefde voor jezelf handelt, zal de wereld om jou heen mee veranderen.

Voor mij is het een hele belangrijke stap geweest, mezelf vergeven en het accepteren van wie ik -op dat moment- was. Het maakte de weg voor mij vrij om met liefde naar mezelf te kijken, in plaats van met "blubber". En natuurlijk zijn nog niet alle "Blubber Bubbels" weg, zo nu en dan "plopt" er nog wel eens eentje, maar dan roep ik gewoon 'Oh, Blubber Bubbel!' en lach ik er om.
Ik zal fouten blijven maken, ik zal mezelf vast nog wel eens voor schut zetten of een flater slaan, ik zal hoogstwaarschijnlijk ook nog wel wat keren beseffen dat iets beter kan, dat ik nog wat moet leren, dat ik niet perfect ben.

Maar hé, ik ben een mens! Jij bent een mens! Wij zullen nooit perfect zijn... en eigenlijk is dat wel iets om te vieren..... met Bubbels, maar dan in een glaasje! ;)

Proost lieve mensen! Op het leven, op de liefde voor jezelf en dat we dit mogen delen!

Irene ♡


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Dit blog wordt nog Zoveel Mooier met een reactie van jou! Dank je wel!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...